Nazaten van Pierre Celis laten (weer) van zich horen

'Daar zijn we weer', was een gevleugelde uitdrukking van een komisch duo. Ik wil niets insinueren, maar toen ik het dagnblad Trouw las afgelopen week, moest ik toch even aan de introductie denken. Ik wilde u het verhaal niet onthouden, want naar de Vlaamse roots wordt telkens verwezen.

Het échte Hoegaarden wordt nu in Austin gebrouwen

Christine Celis (l) en Daytona Camps (r) in de net geopende biertuin van Celis Brewery in Austin.

Wie wil weten hoe een echte Hoegaarden hoort te smaken, moet naar Austin, Texas. Daar brouwen de nazaten van Pierre Celis het iconische Vlaamse witbier nog volgens origineel recept. De woorden van de in 2011 overleden Belgische bierbrouwer Pierre Celis zijn in Amerikaans neon vereeuwigd. Beer makes friendships, gloeit het vanaf een muur in de biertuin van Celis Brewery in Austin. Zijn dochter probeert die uitspraak toe te lichten, maar wordt daarbij, heel toepasselijk, steeds in de rede gevallen door allerlei vrienden die haar gelukwensen met de opening van de biertuin, een week eerder.

Verbeterd recept in België

Het was even spannend of het zover zou komen, twee jaar geleden moest de brouwerij nog surseance van betaling aanvragen. De investeringen om een nieuwe brouwerij op te richten drukten zwaar op het bedrijf. Maar op deze zachte novemberavond is het afgeladen vol met Texaanse liefhebbers van Vlaams witbier. Dat bier wordt gebrouwen door Christine Celis en Daytona Camps, dochter en kleindochter van de man die in de jaren zestig begon met zijn eenzame kruistocht tegen de dominantie van pils. De twee vrouwen laten een Celis White tappen; die smaakt inderdaad als een witte Hoegaarden die bij ons in de supermarkt ligt, maar dan net iets dieper. Hoe vinden ze de ‘officiële’ Hoegaarden tegenwoordig smaken? “Als ik in België ben, probeer ik er altijd een”, zegt Christine. “Ik heb in het verleden dingen geproefd die echt afweken. Maar de laatste keer dat ik er was, hadden ze het recept wel verbeterd, moet ik zeggen.”

Bier in een limonadefabriek

Ooit telde het dorpje Hoegaarden tientallen brouwerijen, maar in de tijd dat de grote pilsconcerns de markt monopoliseerden, gingen die een voor een op de fles. Toen de traditie in 1965 helemaal uit het dorp dreigde te verdwijnen, besloot melkboer Pierre om dan maar zelf de lokale specialiteit te gaan brouwen, in een oude limonadefabriek. Zijn witbier, met een vleugje sinaasappelschil en koriander, werd een succes. Ook in Nederland, waar Hoegaarden jarenlang het belangrijkste alternatief voor het pilsje van de tap was.

Christine herinnert zich hoe ze opgroeide in die brouwerij. “Mijn vader zei nooit: nu ga ik je leren hoe je bier moet brouwen. Maar hij vroeg me altijd om hem te helpen met allerlei klusjes en zo kreeg ik het automatisch onder de knie.” In de jaren tachtig sloeg het noodlot toe in de vorm van een brand. Om zijn brouwerij te redden, moest Pierre een investering toestaan van het grote concern Interbrew. Onderdeel van de deal was dat hij op zijn 65ste het bedrijf moest verlaten. Het liep al langer niet lekker tussen de oprichter en zijn nieuwe bazen, weet Christine. “Voor mijn vader ging het altijd alleen maar over de smaak. Bij grote bedrijven spelen ook andere prioriteiten.”

Verder lezen: https://www.trouw.nl/buitenland/het-echte-hoegaarden-wordt-nu-in-texas-gebrouwen~b795cd61/